23. Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ

 

   Το διαφορετικό υπάρχει γύρω μας σε πολλές μορφές. Ως διαφορετικότητα ορίζεται η ιδιότητα του διαφορετικού, το να είναι, δηλαδή, κάποιος διαφορετικός. Καταλαβαίνουμε όμως την βαρύτητα της λέξης αυτής  και όσα εκείνη συνεπάγεται. Η κοινωνία μας σφύζει από διαφορετικότητα, εμείς όμως μπορούμε να την αποδεχτούμε;

   Τα παιδιά συνηθίζεται να αναπαράγουν ρατσιστικά σχόλια ή αστεία, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Όταν όμως συμβαίνει αυτό, πώς αντιδράτε σαν γονείς;  Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, η καλύτερη στρατηγική δεν είναι να τα μαλώσουμε, αλλά να τα παροτρύνουμε να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του αποδέκτη αυτών των σχολίων. Μπορούμε δηλαδή να ρωτήσουμε πώς πιστεύει ότι θα αισθανόταν αν του προσέδιδε κάποιος, αντίστοιχο χαρακτηρισμό Το σημαντικότερο όλων είναι η αγάπη για τον εαυτό τους. Είναι εξαιρετικά σπάνιο ένα παιδί το οποίο νιώθει καλά με τον εαυτό του να στραφεί στο bullying ή να εκτονώσει τη δυσφορία που αισθάνεται.  

Σε ηλικία τριών μηνών, τα μωρά μπορούν να αναγνωρίσουν συμπεριφορές, πρόσωπα και χρώματα, χωρίς όμως αυτά να τα απωθούν από συγκεκριμένες ομάδες . Καθώς μεγαλώνουν αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο με βάση τις συμπεριφορές των γονιών και της οικογένειας τους αλλά και όλων όσων έρχονται σε επαφή.  Συνεπώς, είναι λάθος να επικρατεί η αντίληψη  πως εάν δεν συζητήσουμε με το παιδί για την αποδοχή του διαφορετικού, εκείνο θα το κάνει μόνο του. Θα υιοθετήσει προκαταλήψεις και  συμπεριφορές από το ευρύτερο περιβάλλον.

Τα παιδιά στην νηπιακή ηλικία, δεν γνωρίζουν από ρατσισμό, φυλετικές διακρίσεις και αναπηρίες. Αρκεί κάποιος να είναι παιδί, ή να τους συμπεριφέρεται όμορφα για να τον συμπαθούν. Αυτό όμως διαφοροποιείται καθώς μεγαλώνουν, αφού είναι παρόντα σε συζητήσεις ενηλίκων όπου ακούγονται υποτιμητικά σχόλια και πεποιθήσεις. Οι διακρίσεις, δεν είναι παρά προβολή των ενηλίκων στα παιδιά, με προφανή, ή και όχι τόσο, τρόπο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, έχει η παρατήρηση των παρακάτω εικόνων.

 

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, κάνουν αδιάκοπα ερωτήσεις, είναι πιθανό να ρωτήσουν για το διαφορετικό χρώμα ενός παιδιού που συνάντησαν στο πάρκο. Εάν εμείς διστάσουμε να τους απαντήσουμε ή αποφύγουμε να απαντήσουμε αλλάζοντας θέμα, δίνουμε το μήνυμα πως πρόκειται για ένα θέμα ταμπού, για το οποίο δεν συζητάμε και προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει. Συνεπώς, εξηγούμε πως μπορεί να διαφέρουμε με κάποιον στο χρώμα, στα χαρακτηριστικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως εκείνος μειονεκτεί. Η συζήτηση πρέπει να γίνει με ειλικρίνεια, εξηγώντας πως όλοι έχουμε δυνατά σημεία, ταλέντα αλλά και αδυναμίες ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας και γλώσσας.

 

Στην αποδοχή της διαφορετικότητας, μπορεί να βοηθήσει η επίσκεψη σε μουσεία, η προβολή κάποιας ταινίας ή ακόμα και ένα ταξίδι σε άλλη χώρα, εάν οι συνθήκες το καταστούν εφικτό. Φυσικά, τα παραμύθια αποτελούν σύμμαχο και σε αυτή την περίπτωση. Έτσι το παιδί θα μπορεί ευκολότερα να αποδεχθεί οτιδήποτε, γνωρίζοντας το και μαθαίνοντας για αυτό.

  

   Τα παιδιά μαθαίνουν πολλά από την  συμπεριφορά των γονέων αλλά και των υπόλοιπων ενηλίκων που συναναστρέφονται. Ο τρόπος που θα λειτουργήσετε  με ανθρώπους που είναι διαφορετικοί στην εμφάνιση και αν θα τους εντάξετε στη ζωή σας, αναμφιβόλως θα οδηγήσει τα παιδιά σε συμπεράσματα για τις αντιλήψεις σας. 

Κανένα παιδί δε γεννιέται με το ρατσισμό μέσα του

✍️ Γράφει η Δήμητρα Κοζμίδου, κοινωνική λειτουργός.

_____________________________________________

🦊|CheirelProject